Ξερεις ποσο πολυ απεχω απο αυτο που θελω να ειμαι;

Ξερεις ποσο διαφορετικη ειμαι απο αυτο που νομιζεις οτι ειμαι;

Oχι, δεν προσποιουμαι, δεν προσποιηθηκα ποτε, καμμια σχεση. Απλα αν με ζησεις για πολυ καιρο θα καταλαβεις οτι δεν την παλευω καστανο. Το προβλημα ειναι οτι μεσα μου γινεται ενας συνεχης πολεμος. Μεταξυ του εγω και μεταξυ του αλλου εγω, το οποιο ειναι καθαρα διαμορφωμενο απο εξωτερικους παραγοντες και βιωματα που δεν ενδεικνονται για την διαμορφωση ενος υγειους χαρακτηρα, με ισσοροπιες, οργανωμενο μυαλο και υσηχη ψυχη. Βολευει βεβαια, να τα ριχνουμε ολα στους αλλους... 

Μπορει και τελικα να απεχω απο αυτο που θελω να ειμαι μονο μια αποφαση. Μια αποφαση να αγαπησω τον εαυτο μου και να ασχοληθω μαζι του σοβαρα. Μια αποφαση να εξαφανισω ολα τα καταλοιπα της παιδικης μου ηλικιας απο μεσα μου, μια αποφαση να μην τα ξαναπαρατησω ποτε.

Το θεμα ειναι οτι μεχρι τοτε, μεχρι την αποφαση, μεσα μου δεν υσηχαζω ποτε. Μια μονιμη συγχυση και υπερενταση. Μια τεραστεια ποσοτητα αδιοχετευτης ενεργειας που οδηγει σε φοβο για τον θανατο. Η μαλλον οχι ακριβως. Ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν παντα οτι θα πεθανω χωρις να εχω ζησει πριν. Οπως εγω καθοριζω το ''εχω ζησει''. Το θεμα ειναι οτι δεν τον θυμαμαι μονο οταν καποιος με ρωταει αν εχω φοβιες και ποιες ειναι αυτες. Νομιζω οτι ο φοβος αυτος καθοριζει την καθε στιγμη μου. Ξερεις, την καθε στιγμη φοβαμαι οτι δεν θα την ζησω πριν ερθει η επομενη και αλλοι τετοιοι ηλιθιοι ψυχαναγκασμοι που απλα δεν με αφηνουν να απολαυσω τιποτα. Δε ξερω. Θελω να πεφτω για υπνο και να μη με νοιαζει αν θα πεθανω αυριο. Να νιωθω πληρης απο την μερα μου. Ξερεις ποσο μακρυα ειμαι απο αυτο;

Απο την αλλη, ενας φιλος λεει ''Εισαι δυστυχισμενος μεχρι να καταλαβεις οτι εισαι ευτυχισμενος''
Ξερω γω, σωστο μου ακουγεται.