Γεια.
Νομιζω οτι εχω βγει απο παραμυθι. Δεν εξηγουμαι αλλιως. Δεν μπορω να με εξηγησω αλλιως δλδ.
Η μαλακια ξερεις ποια ειναι? Οτι εχω απομακρυνθει εντελως απο την φυση μου κι απ'την καταγωγη μου. Ισως επειδη το παραμυθι μου δεν εχει γραφτει ακομα, δεν γραφτηκε ποτε..
Οτι αντι να εχω να πω πανω σ'αυτο, εχω να πω πανω στο αντιθετο, πανω στο αλλο, το κανονικο, το ρεαλιστικο. Ξερεις, οταν εσυ εισαι μπλε φραουλα, γιατι ετσι, γιατι ενας παλιατσος σε καταραστηκε - η μαλλον σου εδωσε ευχη και καταρα - να εισαι μπλε, και το κοκκινο δεν υπηρξε ποτε στο ψυχικο σου χρωματολογιο, και ολες οι αλλες κοκκινες φραουλες σου λενε οτι πρεπει να γινεις κι εσυ κοκκινη, να απαρνηθεις τη φυση σου, να φορεσεις μια μασκα που να μοιαζει με ολες τις υπολοιπες, ν'ακολουθεις τις συνηθειες τους και να μιλας σαν αυτες, να σ'αρεσουν αυτα που αρεσουν και σ'αυτες, γιατι ετσι ειναι το κανονικο, το νορμαλ ρε παιδι μου. Οταν σου λενε να προσγειωθεις στο ρεαλισμο, να δεις τι μπορει να γινει στην πραγματικοτητα, γιατι αλλιως θα καταληξεις σε ψυχειατρειο για φραουλες, και θα σου δινουνε να τρως ελεφαντες και αλλα αλλοκοτα που δεν ειχες φανταστει ποτε..
Και οχι οτι ηταν ενοχλητικο να το ακουω η οτι υπηρξε διλημμα μεταξυ του μπλε και του κοκκινου.
Απλα ξες, οταν δεν μοιραζεσαι κατι, παυει να πραγματωνεται και παυει να υπαρχει. Ξεθωριαζει, θολωνει, ξεχνας πως ειναι. Τιποτα δεν εχει αξια αν δεν μπορεις να το μοιραστεις στην τελικη.
Ενταξει, η αληθεια ειναι οτι χωρις το συννεφοκοριτσο πλεον, καταπιεζομαι λιγοτερο. Η τουλαχιστον καταπιεζομαι διαφορετικα, βιωνω διαφορετικη μοναξια (μοναδικος = μοναχικος λενε) για την οποια υπαρχει ελπιδα, καθως προκειται για καταπιεση και μοναξια σχετικη με την πραγματικοτητα, σχετικα με πραγματα που ειναι ρεαλιστικα, απλα μαλλον δεν εχει τυχει να τα βρω ακομα.
Παλια, οντας πολυχρωμη φραουλα - ξερεις, παραμυθενια, ξωτικενια, εντελως ψυχενδελικη - βαριομουν τους παντες και τα παντα. Τα εβρισκα ολα ανιαρα, ξενερωτα και αχρωμα. Δεν βαριομουν ποτε τον εαυτο μου ομως! Δεν βαριομουν ποτε μονη μου. Περνουσα τελεια μονη μου. Ξες, το Σαββατο, που ολοι βγαινουν και κανουν κατι διαφορετικο - κατι πιο εντονο, κατι για να περασουν καλυτερα απο τις υπολοιπες ημερες, εγω εμενα σπιτι. Και το πετυχαινα ακριβως αυτο.
Μετα αυτο ξεθωριασε. Ολοκληρο το μπλε ξεθωριασε. Και ξερεις - μετα το πολυχρωμο και μετα το μονοχρωμο ερχεται το γκρι. Η μαλλον ας τα παρουμε απο την αρχη:
''Μια φορα σ'ενα βουνο, ηταν μια πολυχρωμη φραουλα. Η πολυχρωμη φραουλα λατρευε τα χρωματα και τη λεξη λατρευω. Παντα ηθελε να εχει για φιλο της ενα χαμαιλεοντα. Τελικα, βρηκε για φιλο της ενα χαμαιλεοντα ομως οχι πραγματικο, εναν που απλα ειχε τις ιδιοτητες χαμαιλεοντα. Το γεγονος αυτο την εκανε να μην ξερει τι ειναι αυτος ο ενας, και τελικα αποφασισε οτι αυτος ο ενας δεν ηταν κατι. Ετσι, δεν ηθελε πια χαμαιλεοντα για φιλο αλλα ενα ροζ ελεφαντα. Οι αλλες φραουλες, και γενικα οι αλλοι της εποχης της ειχαν ξεχασει τα χρωματα της και ηταν ολοι γκρι, καθως και οτιδηποτε αλλο γενικα. Ολ'αυτα, την εκαναν να χασει την πολυχρωμια της ομως οχι τα χρωματα της, γι'αυτο η κατασταση εγινε περιεργη. Αλλαζε χρωματα ομως οχι χαμαιλεοντικα.
Τη φωναζουν πλεον μπλε φραουλα, γιατι νομιζει οτι βγηκε απο ενα παραμυθι που στο βυθο της θαλασσας φυτρωνουν φραουλες. Δεν ειναι παντα μπλε, εναλλασει τα χρωματα που της εχουν απομεινει. Ονειρευεται να ξαναγινει πολυχρωμη.''
Φαντασιωσεις με τσουλιθρες στα ουρανια τοξα, νεραιδες στον καταρρακτη, σιντριβανια σοκολατας και βροχη χρωματων τελος. (Μου λειπω.) Παρ'ολ'αυτα το προβλημα μου παραμενει. Αυτη τη φορα δομημενο σε πιο ρεαλιστικο φοντο.
Βαραω και παλι ανιες, παρα πολυ εντονες και παρα πολυ, σχεδον συνεχεια. ''Πασχεις απο χρονια ανικανοποιηση'' - Αλλοι το βρισκουν καλο αυτο (δε συμβιβαζομαι - κυνηγαω αυτο που θελω και κυριως θελω πραγματα, παραπανω απο τα ''κλασσικα'', εχω περισσοτερες πιθανοτητες να ζησω μια γε(α)ματη ζωη κ.ο.κ.), κι αλλοι το βρισκουν προβληματικο τοσο για τον εαυτο μου, οσο και για το πως κανω τους γυρω μου να νιωθουν. Ξερεις, η ''αδραξε τα ολα'' φιλοσοφια μπορει να γινει και αγχωτικη, κουραστικη και τελικα βασανιστικη αν δεν πιστευεται απο κοινου.
Νομιζω οτι εχω βγει απο παραμυθι. Δεν εξηγουμαι αλλιως. Δεν μπορω να με εξηγησω αλλιως δλδ.
Η μαλακια ξερεις ποια ειναι? Οτι εχω απομακρυνθει εντελως απο την φυση μου κι απ'την καταγωγη μου. Ισως επειδη το παραμυθι μου δεν εχει γραφτει ακομα, δεν γραφτηκε ποτε..
Οτι αντι να εχω να πω πανω σ'αυτο, εχω να πω πανω στο αντιθετο, πανω στο αλλο, το κανονικο, το ρεαλιστικο. Ξερεις, οταν εσυ εισαι μπλε φραουλα, γιατι ετσι, γιατι ενας παλιατσος σε καταραστηκε - η μαλλον σου εδωσε ευχη και καταρα - να εισαι μπλε, και το κοκκινο δεν υπηρξε ποτε στο ψυχικο σου χρωματολογιο, και ολες οι αλλες κοκκινες φραουλες σου λενε οτι πρεπει να γινεις κι εσυ κοκκινη, να απαρνηθεις τη φυση σου, να φορεσεις μια μασκα που να μοιαζει με ολες τις υπολοιπες, ν'ακολουθεις τις συνηθειες τους και να μιλας σαν αυτες, να σ'αρεσουν αυτα που αρεσουν και σ'αυτες, γιατι ετσι ειναι το κανονικο, το νορμαλ ρε παιδι μου. Οταν σου λενε να προσγειωθεις στο ρεαλισμο, να δεις τι μπορει να γινει στην πραγματικοτητα, γιατι αλλιως θα καταληξεις σε ψυχειατρειο για φραουλες, και θα σου δινουνε να τρως ελεφαντες και αλλα αλλοκοτα που δεν ειχες φανταστει ποτε..
Και οχι οτι ηταν ενοχλητικο να το ακουω η οτι υπηρξε διλημμα μεταξυ του μπλε και του κοκκινου.
Απλα ξες, οταν δεν μοιραζεσαι κατι, παυει να πραγματωνεται και παυει να υπαρχει. Ξεθωριαζει, θολωνει, ξεχνας πως ειναι. Τιποτα δεν εχει αξια αν δεν μπορεις να το μοιραστεις στην τελικη.
Ενταξει, η αληθεια ειναι οτι χωρις το συννεφοκοριτσο πλεον, καταπιεζομαι λιγοτερο. Η τουλαχιστον καταπιεζομαι διαφορετικα, βιωνω διαφορετικη μοναξια (μοναδικος = μοναχικος λενε) για την οποια υπαρχει ελπιδα, καθως προκειται για καταπιεση και μοναξια σχετικη με την πραγματικοτητα, σχετικα με πραγματα που ειναι ρεαλιστικα, απλα μαλλον δεν εχει τυχει να τα βρω ακομα.
Παλια, οντας πολυχρωμη φραουλα - ξερεις, παραμυθενια, ξωτικενια, εντελως ψυχενδελικη - βαριομουν τους παντες και τα παντα. Τα εβρισκα ολα ανιαρα, ξενερωτα και αχρωμα. Δεν βαριομουν ποτε τον εαυτο μου ομως! Δεν βαριομουν ποτε μονη μου. Περνουσα τελεια μονη μου. Ξες, το Σαββατο, που ολοι βγαινουν και κανουν κατι διαφορετικο - κατι πιο εντονο, κατι για να περασουν καλυτερα απο τις υπολοιπες ημερες, εγω εμενα σπιτι. Και το πετυχαινα ακριβως αυτο.
Μετα αυτο ξεθωριασε. Ολοκληρο το μπλε ξεθωριασε. Και ξερεις - μετα το πολυχρωμο και μετα το μονοχρωμο ερχεται το γκρι. Η μαλλον ας τα παρουμε απο την αρχη:
''Μια φορα σ'ενα βουνο, ηταν μια πολυχρωμη φραουλα. Η πολυχρωμη φραουλα λατρευε τα χρωματα και τη λεξη λατρευω. Παντα ηθελε να εχει για φιλο της ενα χαμαιλεοντα. Τελικα, βρηκε για φιλο της ενα χαμαιλεοντα ομως οχι πραγματικο, εναν που απλα ειχε τις ιδιοτητες χαμαιλεοντα. Το γεγονος αυτο την εκανε να μην ξερει τι ειναι αυτος ο ενας, και τελικα αποφασισε οτι αυτος ο ενας δεν ηταν κατι. Ετσι, δεν ηθελε πια χαμαιλεοντα για φιλο αλλα ενα ροζ ελεφαντα. Οι αλλες φραουλες, και γενικα οι αλλοι της εποχης της ειχαν ξεχασει τα χρωματα της και ηταν ολοι γκρι, καθως και οτιδηποτε αλλο γενικα. Ολ'αυτα, την εκαναν να χασει την πολυχρωμια της ομως οχι τα χρωματα της, γι'αυτο η κατασταση εγινε περιεργη. Αλλαζε χρωματα ομως οχι χαμαιλεοντικα.
Τη φωναζουν πλεον μπλε φραουλα, γιατι νομιζει οτι βγηκε απο ενα παραμυθι που στο βυθο της θαλασσας φυτρωνουν φραουλες. Δεν ειναι παντα μπλε, εναλλασει τα χρωματα που της εχουν απομεινει. Ονειρευεται να ξαναγινει πολυχρωμη.''
Φαντασιωσεις με τσουλιθρες στα ουρανια τοξα, νεραιδες στον καταρρακτη, σιντριβανια σοκολατας και βροχη χρωματων τελος. (Μου λειπω.) Παρ'ολ'αυτα το προβλημα μου παραμενει. Αυτη τη φορα δομημενο σε πιο ρεαλιστικο φοντο.
Βαραω και παλι ανιες, παρα πολυ εντονες και παρα πολυ, σχεδον συνεχεια. ''Πασχεις απο χρονια ανικανοποιηση'' - Αλλοι το βρισκουν καλο αυτο (δε συμβιβαζομαι - κυνηγαω αυτο που θελω και κυριως θελω πραγματα, παραπανω απο τα ''κλασσικα'', εχω περισσοτερες πιθανοτητες να ζησω μια γε(α)ματη ζωη κ.ο.κ.), κι αλλοι το βρισκουν προβληματικο τοσο για τον εαυτο μου, οσο και για το πως κανω τους γυρω μου να νιωθουν. Ξερεις, η ''αδραξε τα ολα'' φιλοσοφια μπορει να γινει και αγχωτικη, κουραστικη και τελικα βασανιστικη αν δεν πιστευεται απο κοινου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου