αναγεννηση επειγη

<<Τέλος στην αδράνεια....Ναι!
Γιατί βαρέθηκα και σιχάθηκα..
Πρέπει να δώ κινητοποίηση... Βαρέθηκα,χάζεψα...Ναι!
Ώσπου δεν άντεξα και τρελάθηκα...Θέλω ηρεμία...Θέλω ησυχία..Ελευθερία...Ελευθερία!

Όχι άλλη φασαρία,όχι άλλη φασαρία!.............Συναισθήματα?Μηδέν!

­Μηδέν...Μηδέν...!
Γιατροί!Γιατροί!Χρήμα!
Μηδέν!
Δημόσιες κλινικές,Ι.Κ.Α,Χρήμα...Χρήμα...Χρήμα...
Παράλληλες γραμμές όλοι ίδιοι πάνω κάτω σαν κι αυτές...

Άλλες είναι ζαρωμένες και άλλες τρομαχτικές,άλλες είναι κουρασμένες και άλλες σχολαστικές...

Πίστεψε το είσαι μια από αυτές....
Ανθρώπινα κατασκευάσματα βλαβερά...Για τους ίδιους τους ανθρώπους,και 'μεις σαν τους ηλίθιους θαυμάζουμε τους κοπους τους στηρίζουμε το έργο τους...Στο τέλος κράζουμε τους ίδιους...Τους ίδιους!
Θέλω να δώσω ένα τέλος στην αδράνεια..Ναι!
Γιατί βαρέθηκα και σιχάθηκα..
Πρέπει να δώ κινητοποίηση... Βαρέθηκα,χάζεψα...Ναι!
Όχι άλλη φασαρία,όχι άλλη φασαρία!
Ώσπου δεν άντεξα και τρελάθηκα.....>>

Bοο!

Αγεφυρωτο κενο μεταξυ θεωριας και πραξης. Αγεφυρωτο κενο γενικα. Εχεις να δεις ηλιο 4-5 μερες! Αχωριστο δεσιμο εσυ κι οι αυπνιες, απο τοτε που θυμαμαι να γραφετε (απο κοινου παντα) dalmo + insomnia = l.f.e. ..'Πιλα! Λες κι εχεις μαζεψει την ενεργεια ολων εκεινων που συναντουσες καθημερινα και 'λεγες οτι σου μοιαζουν περισσοτερο με ζομπι.. Τι θα γινει με σενα γαμωτη σου. Σ'εχω σιχαθει, δεν υπαρχεις. Τα χεις ξεχασει ολα πια. Καναμε ονειρα, ειχαμε στοχους, δημιουργουσαμε, αλλαζαμε, χρωματιζαμε. Ηθελες λεει να εχεις γεματη ζωη, δε την παλευες αμα δεν καταπιανοσουν μονιμως με κατι δημιουργικο, κατι που να σε γεμιζει.

Ησουνα στη φαση ''τι μερα ειναι σημερα, γνωριζεις; μπα. κι η σωστη απαντηση ειναι μια μερα που δεν θα 'ρθει ποτε ξανα''. 

Τα ΄χεις γαμησει ολα. Ειμαι κι εγω εδω ρε. Εγκλωβισμενη μεσα σου και με πνιγεις ρε. Τοτε ηταν εκεινο, μετα εσκασε κι εκεινο, μετα ηταν αντικειμενικα δυσκολη περιοδος, μετα επρεπε να (με) ξαναβρεις λιγο τον εαυτο σου και τωρα εχουν τελειωσει ολα κι εσυ κολλημενη στη μιζερια, στην αηδια. Ειμαι κι εγω εδω κι εγω θελω να ζησω και σε βαρεθηκα. Τιποτα, zero. Αδρανεια και παραιτηση απ'ολα. Δεν ειναι ζωη αυτη, αλλα τελικα αυτη ειναι η ζωη σου. Κι εγω εχω βαρεθει τη ζωη μου να ειμαι το ιδιο προσωπο με 'σενα, να εξαρτωμαι απο 'σενα. Με κρατας τοσο πισω. Θελω να σε δεσω σε μια καρεκλα και να σε γεμισω μωλωπες. Μου badtripαρεις την ψυχη, χωρις πλακα.

 Και μετα μου λες αγαπαμε λιγο. Ξεκολλα λιγο.  Ανασκουμπωσου, παρε τα πανω σου και.. κανε κατι στη ζωη σου! Δε σε μπορω αλλο ρε, σταματα να μου κανεις κακο, σταματα να μην υπαρχεις, σταματα, σταματα, εξαφανισου! Το καταλαβαμε, τα φρουτα καποια φαση σαπιζουν, ειναι και το καθενα στην εποχη του. Αλλα εσυ το χεις παραχεσει, το ζεις με δικο σου τροπο, εχεις πεσει σε alltimία ναρκη. Γιατι γλυκεια μου; Τι θες? Να σε παρω απο το χερακι? Ελα, αγαλι αγαλι. Παρε μια αγγαλια. Ηρεμα κι ωραια, επεστρεψε στη ζωη. Αγκαλιασε τον ηλιο, νιωσε την ενεργεια του. Τις ωρες που λυνονται τα προβληματα εσυ κοιμασαι. Νταξι, κι εγω πιστευω οτι τα πιο ωραια πραγματα συμβαινουν νυχτα. Τ'αστερια ομως, που ειναι η δυναμη σου, κι αυτα ο ηλιος τα φωτιζει, τι νομιζες; 

Ξεμπερδευε.. Εισαι μια εγωκεντρικη αηδια.. Σαχλαμπουρδα.., νιωσε!

Νιωσε λιγο, ρε!  Πρεπει ν'αποκτησεις καινουριες φιλες. Πρεπει να κανεις φιλη σου την αυτοπειθαρχεια, τη θεληση, την προσπαθεια και την ορεξη. Νωχελεια, απραξια, ανια και αυπνια ειν'εχθροι μας.

 Ε, καλε μου εαυτε;

 

οταν

Oταν εισαι παιδι βρεχει χρωματα. Τα χρωματα του ενθουσιασμου, τους αυθορμητισμου, της αθοοτητας, της μαγειας, της ειληκρηνιας, του χιουμορ, της ουσιαστικοτητας, της παιδικοτητας
Οταν μεγαλωνεις λιγο, εξακολουθει να βρεχει χρωματα (παντα βρεχει χρωματα αν το θες) παρ'ολ'αυτα, πολλοι ανθρωποι συνηθιζουν ''να κρατανε ομπρελα''. Με αυτους, δεν ασχολουμαι καν, ηταν στο χερι τους να μην κρατανε ομπρελα. Καποιοι αλλοι ομως, ειχαν την ατυχια να βρισκονται οι γονεις τους εκει κοντα καθε φορα που εβρεχε χρωματα, και να τους βαζουν κατω απο την ομπρελα τους ''για να μη λερωθουν'' οποτε, δεν φταινε ακριβως αυτοι, δεν ηταν επιλογη τους. Κι αν δεν ηταν οι γονεις τους, ηταν ο παιδικος σταθμος, το δημοτικο η το γυμνασιο, η τηλεοραση, η τεχνολογια. Παρ'ολ'αυτα, εγω δεν κραταγα ομπρελα! Κι ουτε γονεις ειχα που να τους ενδιαφερει να μη λερωθω. Οποτε εφαγα ολα τα χρωματα στη μαπα, πολλες φορες, και τωρα δεν εχω με ποιον να τα μοιραστω κι ολα μου φαινονται βαρετα. Κυριως οι ανθρωποι - ειναι δυνατον να βρεχει χρωματα και να κρατας ομπρελα??? Πρωτη φορα ακουω κατι τοσο παραξενο στον κοσμο μου..αλλα..ναι..μου φαινεται περιεργο επειδη ειμαι στον κοσμο μου. Αναρρωτιεμαι αν οταν θα βρεχει τον κοσμο μου σε αυτον τον κοσμο, αυτος ο κοσμος θα κραταει ομπρελα...(?) Και καταληγω για αλλη μια φορα στο συμπερασμα οτι οι ανθρωποι δεν ειναι ετοιμοι να δεχτουν την επανασταση (δεν μιλαω καν για το αν υπαρχει περιπτωση να την επιδιωξουν - αναφερομαι στην περιπτωση που αυτη ερχοταν ουρανοκατεβατα) και οτι πιθανως σε αυτον τον κοσμο δεν αξιζει ενας καλυτερος κοσμος/αλλωστε πως να αξιζει καλυτερος κοσμος σε ανθρωπους που οταν βρεχει χρωματα κρατανε ομπρελα?
(και το ''βρεχει χρωματα'' και ''κρατανε ομπρελα'' μπορει να εχει παρα πολλες σημασιες προφανως). Ακομα κι ενας καλυτερος κοσμος να εβρεχε, αυτοι θα κραταγαν ομπρελα η οποιοδηποτε ηλιθιο προιον του καπιταλισμου σε βοηθαει να μην ''λερωθεις'', να ''προστατευτεις''.

Ξερεις ποσο πολυ απεχω απο αυτο που θελω να ειμαι;

Ξερεις ποσο διαφορετικη ειμαι απο αυτο που νομιζεις οτι ειμαι;

Oχι, δεν προσποιουμαι, δεν προσποιηθηκα ποτε, καμμια σχεση. Απλα αν με ζησεις για πολυ καιρο θα καταλαβεις οτι δεν την παλευω καστανο. Το προβλημα ειναι οτι μεσα μου γινεται ενας συνεχης πολεμος. Μεταξυ του εγω και μεταξυ του αλλου εγω, το οποιο ειναι καθαρα διαμορφωμενο απο εξωτερικους παραγοντες και βιωματα που δεν ενδεικνονται για την διαμορφωση ενος υγειους χαρακτηρα, με ισσοροπιες, οργανωμενο μυαλο και υσηχη ψυχη. Βολευει βεβαια, να τα ριχνουμε ολα στους αλλους... 

Μπορει και τελικα να απεχω απο αυτο που θελω να ειμαι μονο μια αποφαση. Μια αποφαση να αγαπησω τον εαυτο μου και να ασχοληθω μαζι του σοβαρα. Μια αποφαση να εξαφανισω ολα τα καταλοιπα της παιδικης μου ηλικιας απο μεσα μου, μια αποφαση να μην τα ξαναπαρατησω ποτε.

Το θεμα ειναι οτι μεχρι τοτε, μεχρι την αποφαση, μεσα μου δεν υσηχαζω ποτε. Μια μονιμη συγχυση και υπερενταση. Μια τεραστεια ποσοτητα αδιοχετευτης ενεργειας που οδηγει σε φοβο για τον θανατο. Η μαλλον οχι ακριβως. Ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν παντα οτι θα πεθανω χωρις να εχω ζησει πριν. Οπως εγω καθοριζω το ''εχω ζησει''. Το θεμα ειναι οτι δεν τον θυμαμαι μονο οταν καποιος με ρωταει αν εχω φοβιες και ποιες ειναι αυτες. Νομιζω οτι ο φοβος αυτος καθοριζει την καθε στιγμη μου. Ξερεις, την καθε στιγμη φοβαμαι οτι δεν θα την ζησω πριν ερθει η επομενη και αλλοι τετοιοι ηλιθιοι ψυχαναγκασμοι που απλα δεν με αφηνουν να απολαυσω τιποτα. Δε ξερω. Θελω να πεφτω για υπνο και να μη με νοιαζει αν θα πεθανω αυριο. Να νιωθω πληρης απο την μερα μου. Ξερεις ποσο μακρυα ειμαι απο αυτο;

Απο την αλλη, ενας φιλος λεει ''Εισαι δυστυχισμενος μεχρι να καταλαβεις οτι εισαι ευτυχισμενος''
Ξερω γω, σωστο μου ακουγεται.

Γεια

Γεια.
Νομιζω οτι εχω βγει απο παραμυθι. Δεν εξηγουμαι αλλιως. Δεν μπορω να με εξηγησω αλλιως δλδ.
Η μαλακια ξερεις ποια ειναι? Οτι εχω απομακρυνθει εντελως απο την φυση μου κι απ'την καταγωγη μου. Ισως επειδη το παραμυθι μου δεν εχει γραφτει ακομα, δεν γραφτηκε ποτε..
Οτι αντι να εχω να πω πανω σ'αυτο, εχω να πω πανω στο αντιθετο, πανω στο αλλο, το κανονικο, το ρεαλιστικο. Ξερεις, οταν εσυ εισαι μπλε φραουλα, γιατι ετσι, γιατι ενας παλιατσος σε καταραστηκε - η μαλλον σου εδωσε ευχη και καταρα - να εισαι μπλε, και το κοκκινο δεν υπηρξε ποτε στο ψυχικο σου χρωματολογιο, και ολες οι αλλες κοκκινες φραουλες σου λενε οτι πρεπει να γινεις κι εσυ κοκκινη, να απαρνηθεις τη φυση σου, να φορεσεις μια μασκα που να μοιαζει με ολες τις υπολοιπες, ν'ακολουθεις τις συνηθειες τους και να μιλας σαν αυτες, να σ'αρεσουν αυτα που αρεσουν και σ'αυτες, γιατι ετσι ειναι το κανονικο, το νορμαλ ρε παιδι μου. Οταν σου λενε να προσγειωθεις στο ρεαλισμο, να δεις τι μπορει να γινει στην πραγματικοτητα, γιατι αλλιως θα καταληξεις σε ψυχειατρειο για φραουλες, και θα σου δινουνε να τρως ελεφαντες και αλλα αλλοκοτα που δεν ειχες φανταστει ποτε..
Και οχι οτι ηταν ενοχλητικο να το ακουω η οτι υπηρξε διλημμα μεταξυ του μπλε και του κοκκινου.
Απλα ξες, οταν δεν μοιραζεσαι κατι, παυει να πραγματωνεται και παυει να υπαρχει. Ξεθωριαζει, θολωνει, ξεχνας πως ειναι. Τιποτα δεν εχει αξια αν δεν μπορεις να το μοιραστεις στην τελικη.
Ενταξει, η αληθεια ειναι οτι χωρις το συννεφοκοριτσο πλεον, καταπιεζομαι λιγοτερο. Η τουλαχιστον καταπιεζομαι διαφορετικα, βιωνω διαφορετικη μοναξια (μοναδικος = μοναχικος λενε) για την οποια υπαρχει ελπιδα, καθως προκειται για καταπιεση και μοναξια σχετικη με την πραγματικοτητα, σχετικα με πραγματα που ειναι ρεαλιστικα, απλα μαλλον δεν εχει τυχει να τα βρω ακομα.
Παλια, οντας πολυχρωμη φραουλα - ξερεις, παραμυθενια, ξωτικενια, εντελως ψυχενδελικη - βαριομουν τους παντες και τα παντα. Τα εβρισκα ολα ανιαρα, ξενερωτα και αχρωμα. Δεν βαριομουν ποτε τον εαυτο μου ομως! Δεν βαριομουν ποτε μονη μου. Περνουσα τελεια μονη μου. Ξες, το Σαββατο, που ολοι βγαινουν και κανουν κατι διαφορετικο - κατι πιο εντονο, κατι για να περασουν καλυτερα απο τις υπολοιπες ημερες, εγω εμενα σπιτι. Και το πετυχαινα ακριβως αυτο.
Μετα αυτο ξεθωριασε. Ολοκληρο το μπλε ξεθωριασε. Και ξερεις - μετα το πολυχρωμο και μετα το μονοχρωμο ερχεται το γκρι. Η μαλλον ας τα παρουμε απο την αρχη:
 ''Μια φορα σ'ενα βουνο, ηταν μια πολυχρωμη φραουλα. Η πολυχρωμη φραουλα λατρευε τα χρωματα και τη λεξη λατρευω. Παντα ηθελε να εχει για φιλο της ενα χαμαιλεοντα. Τελικα, βρηκε για φιλο της ενα χαμαιλεοντα ομως οχι πραγματικο, εναν που απλα ειχε τις ιδιοτητες χαμαιλεοντα. Το γεγονος αυτο την εκανε να μην ξερει τι ειναι αυτος ο ενας, και τελικα αποφασισε οτι αυτος ο ενας δεν ηταν κατι. Ετσι, δεν ηθελε πια χαμαιλεοντα για φιλο αλλα ενα ροζ ελεφαντα. Οι αλλες φραουλες, και γενικα οι αλλοι της εποχης της ειχαν ξεχασει τα χρωματα της και ηταν ολοι γκρι, καθως και οτιδηποτε αλλο γενικα. Ολ'αυτα, την εκαναν να χασει την πολυχρωμια της ομως οχι τα χρωματα της, γι'αυτο η κατασταση εγινε περιεργη. Αλλαζε χρωματα ομως οχι χαμαιλεοντικα.
Τη φωναζουν πλεον μπλε φραουλα, γιατι νομιζει οτι βγηκε απο ενα παραμυθι που στο βυθο της θαλασσας φυτρωνουν φραουλες. Δεν ειναι παντα μπλε, εναλλασει τα χρωματα που της εχουν απομεινει. Ονειρευεται να ξαναγινει πολυχρωμη.''

Φαντασιωσεις με τσουλιθρες στα ουρανια τοξα, νεραιδες στον καταρρακτη, σιντριβανια σοκολατας και βροχη χρωματων τελος. (Μου λειπω.) Παρ'ολ'αυτα το προβλημα μου παραμενει. Αυτη τη φορα δομημενο σε πιο ρεαλιστικο φοντο.
Βαραω και παλι ανιες, παρα πολυ εντονες και παρα πολυ, σχεδον συνεχεια. ''Πασχεις απο χρονια ανικανοποιηση'' - Αλλοι το βρισκουν καλο αυτο (δε συμβιβαζομαι - κυνηγαω αυτο που θελω και κυριως θελω πραγματα, παραπανω απο τα ''κλασσικα'', εχω περισσοτερες πιθανοτητες να ζησω μια γε(α)ματη ζωη κ.ο.κ.), κι αλλοι το βρισκουν προβληματικο τοσο για τον εαυτο μου, οσο και για το πως κανω τους γυρω μου να νιωθουν. Ξερεις, η ''αδραξε τα ολα'' φιλοσοφια μπορει να γινει και αγχωτικη, κουραστικη και τελικα βασανιστικη αν δεν πιστευεται απο κοινου.